Dag zeven, van A Guarda naar Mougás

Het hotel had ik mede uitgezocht in verband met het uitgebreide ontbijtbuffet dat ze boden. Een uitgebreid ontbijt bestaande uit een potje thee, yoghurt met muesli, fruit, een broodje en ander lekkers zag ik wel zitten. Ik had goed geslapen ondanks dat het matras een beetje aan de harde kant was. Voor het eerst had ik vandaag moeite om op gang te komen en de moed te verzamelen om weer een kleine 20km te gaan lopen. Hoe was ik in godesnaam op het idiote idee gekomen om in twee weken 250 kilometer te gaan lopen??? Vandaag werd ik namelijk wakker met flinke spierpijn in mijn bovenbenen en kuiten. Naast mijn voet heb ik ook die benen flink ingesmeerd met de flexidor creme. Het ontbijt deed de rest, snel uitchecken en op weg. 

Het weer vanochtend was al een heel stuk beter dan gisteren, de wind was gaan liggen en de zon piepte af en toe door de bewolking heen. De route liep weer langs de kust en aan de rand van A Guarda kwam ik een gepensioneerde visserman tegen die een eindje met mij opliep. Hij vertelde dat hij zelf de Camino Frances had gelopen en daar twee maanden over had gedaan en dat hij dat een heel bijzondere reis vond. Verder vertelde hij dat A Guarda een van de grootste vissersvloten in de EU heeft die op zwaardvis vissen en dat de schippers van die veertig vissersboten moeite hebben om hun vloot te bemannen met mannen uit A Guarda. Ook wees hij mij nog op karrensporen uit de middeleeuwen die zijn uitgesleten in de enorme keien die het pad bedekken. Ondertussen was het gaan motregenen en moest ik snel mijn hardshell jas uit mijn rugzak pakken. Het eeuwen oude krabbenbassin aan de kust, waar de vissers hun gevangen krabben bewaarden had ik zeker gemist als hij mij daar niet op had gewezen.

Gelukkig hield het na tien minuutjes weer op met regenen en bleef het alleen nog een beetje miezeren. Tegen elf uur brak het zonnetje door en sindsdien heb ik geen regen meer gezien. 

In Oia ben ik eerst naar het klooster gelopen en heb ik de kerk kort bezocht. Er werden daar busladingen ouderen gedropt om een mis bij te wonen die spoedig zou beginnen. Na een aantal foto’s te hebben gemaakt heb ik de stampvolle kerk verlaten. Het klooster is al vele eeuwen oud en heeft prachtige schilderingen en details in het gewelf boven het altaar. Ik heb geprobeerd ze te fotograveren...

Na het bezoek aan de kloosterkerk ben ik teruggelopen naar het toeristenbureau, in de hoop daar een stempel te bemachtigen voor mijn pelgrimspas. En wie komen daar binnen stappen? Het Duitse koppel waarmee ik gisteren in de speedboat zat. We raakten weer aan de praat en besloten om samen ergens te gaan lunchen. Omdat we elkaars namen niet kenden hebben we onszelf eerst behoorlijk voorgesteld. Dirk en Anneke heten ze. Omdat het restaurant tegenover het toeristenbureau afgeladen zat met ouderen en er slechts twee obers rondliepen was Dirk teruggelopen naar het toeristenbureau om te vragen waar we iets konden eten. De dame verwees naar het hotel verderop die een pelgrims menu serveert. Het pelgrims menu bestaat standaard uit soep, een hoofdgerecht, een dessert en koffie of thee. Soms krijg je er ook nog een drankje bij. En dat voor €12 pp. De ober bleek doof te zijn en hij maakte handig gebruik van Google translate op zijn iPhone om met ons te kunnen communiceren.  Na een gezellige lunch namen we afscheid en liep ieder in zijn eigen tempo verder.

Het was inmiddels stralend weer geworden en ondanks de spierpijn heb ik de resterende 6 km heerlijk gewandeld naar Mougás waar ik een slaapplekje heb gevonden in een Albergue Touristico. 

Naast de Albergue zit een cafe restaurant van dezelfde eigenaar. Ik ben benieuwd of ik daar iets te eten kan krijgen want het is de enige mogelijkheid die hier in de omgeving is. 

Dat is toch wel een groot verschil met Portugal, de meeste dorpjes hier in Galicië bieden totaal geen faciliteiten. Geen winkeltje, geen cafeetje, geen restaurantje.... helemaal niets.