Dag acht, van Mougás naar Nigrán

Vanochtend werd ik pas tegen negenen wakker en ik was de laatste in de Auberge Touristico. Ik heb ze eerder die ochtend wel gehoord maar mijn hoofd was nog te moe om op te staan. Gelukkig had ik die avond daarvoor in het naastgelegen restaurant een zakje mini croissants gevuld met chocolade gekocht, want een ontbijt werd niet verzorgd en het restaurant was nog gesloten. Samen met het restant nootjes, een chorizo worstje en wat water moest dit maar mijn ontbijt zijn. De sinaasappel heb ik bewaard. 

De route volgde vandaag wederom de kustlijn en ging over eeuwen oude paden waar weer op verschillende plekken uitgesleten karrensporen te zien waren. Het was een zware etappe vandaag, het was klimmen en dalen, over asfalt, bospad en de middeleeuwse karrensporen die nog wel het meest uitdagend waren. Het haalt het tempo uit je wandeling en je moet goed oppassen dat je je niet verstapt. 

De spieren in mijn bovenbenen hadden zich goed hersteld vannacht, nu vond mijn linker kuit dat het tijd was om te gaan zeuren...

Rond een uur of twee kwam ik in het centrum van Baiona aan waar ik een cafeetje zag tegenover de twee kerken. Daar heb ik een koude cola en een met vlees gevulde empanada besteld. Erg lekker. Ik zat best lekker daar op het terras en besloot om ook nog even mijn sinaasappel soldaat te maken. Nadat ik die had opgegeten moest ik toch echt weer verder. De eerste honderd meters loop ik dan zo stijf als een plank en heb dan moeite om de cadans weer te vinden. 

Ondertussen was mijn voorraad eten weer op en moest er snel toch een mogelijkheid komen om die aan te vullen. Aan de andere kant van Baiona zit een Carrefour Market, de supermarkt ligt iets van de route af en gelukkig is het stuk ernaar toe vrij vlak. Bij Carrefour heb ik appels, bananen, nootjes, cola zero en een enorme plak pure chocolade met amandelen gekocht. Het paste net allemaal in mijn rugzak. De laatste vijf kilometer gingen niet vanzelf, ik besloot om de verkeersweg te blijven volgen omdat langs die weg een aantal hotels gelegen zijn.

Mijn geplande eindpunt voor vandaag was Nigrán, maar ik twijfelde of ik dat wel zou halen. Zou ik dan toch in Ramallosa een hotelletje zoeken? Eerder dan verwacht bereikte ik de ‘Romantic bridge’ in Ramallosa en besloot de borden te volgen naar hotel Miramar even buiten Ramallosa.

Het hotel zag er best goed uit in de app van Booking. Met goede moed vervolgde ik mijn weg. Bleek het hotel gesloten te zijn.... Het volgende hotel was zo’n anderhalve kilometer verder op. Hotel Holiday, aan de rand van Nigrán. Ze noemen het een hotel maar ik vind het meer een motel. De gasten kunnen met hun auto naar de kamer rijden. Het doet me een beetje denken aan Motel Autosole in Cornegliano Laudense, een klein dorpje onder Milaan waar we in 2014 waren gestrand met autopech. Het grote verschil zit hem in het ontbreken van een enorme poster van drie of vier halfnaakte dames boven het bed. 

De receptie wordt bestierd door een ouder echtpaar, die me in rap Galisisch tegen mij begon te praten toen ik vroeg of ze een kamer voor mij over hadden voor vannacht. Met wat handen en voeten werk en wat geknik en hoofdgeschud kwamen we er al snel uit. In eerste instantie gaf ze mij een sleutel van kamer 118, maar bedacht zich toen. Ondanks dat de man tegensputterde gaf ze mij de sleutel van kamer 307, de man sputterde nog wat meer tegen maar dat wuifde ze weg als een echte doña en gaf hem de verklaring dat deze kamer een bad heeft. Ik heb het idee dat deze kamer al was gereserveerd... 

Na een lekker warm bad lig ik nu in bed en heb echt geen zin meer om eruit te komen. Welterusten!