Dag 11, van Cesantes naar Pontevedra

Refugio de Jezerana waar ik afgelopen nacht verbleef is best goed. Goede matrassen op de stapelbedden, een warme douche, ligbedden in de tuin, tegen een kleine vergoeding kan je jouw vuile goed wassen én drogen en het personeel is vriendelijk. Echter... trap niet in het Half Pension gebeuren. Het avondeten was niet lekker, niet goed opgewarmd in de magnetron en de rijst was naast dat het koud was ook nog erg vet van de olie. De half warme soep en de kipschnitzel heb ik opgegeten, de rest heb ik laten staan. Het was rustig, er waren nog vier andere pelgrims in de refugio en die waren kennelijk op de hoogte van het slechte eten want zij hadden een taxi genomen naar het dichtsbijzijnde restaurant. Die kwamen pas na tienen ‘s avonds weer terug waardoor ik het gevoel had dat er ergens een feestje was waar ik niet voor uitgenodigd was.... Het ontbijt bestond uit toast en koffie of thee. Niet echt een volwaardig pelgrimsontbijt, gelukig had ik nog wat in mijn rugzak zitten om het aan te vullen.

Het beloofde vandaag een pittig traject te worden met een top op 147 meter hoogte. Iets waar ik een beetje tegen op zag. 

Nou had ik vandaag de mazzel dat wakker werd zonder spierpijn. Het zonnetje piepte ondertussen alweer tussen de bewolking door waardoor het snel warmer werd. Het zou een warme dag worden vandaag; 23-24 graden was voorspeld. 

Bij het nalezen van mijn reisverslagen van de afgelopen week viel me op dat ik het erg vaak over eten en slapen heb en minder over wat er in mij omgaat tijdens het wandelen. Eten en slapen zijn dé twee basisbehoeften om een camino te kunnen volbrengen. Je bent er inderdaad constant mee bezig. Zonder de juiste voedingsstoffen weigert je lichaam en je geest. Het is dus de kunst om op tijd naar de signalen van je lichaam te luisteren en deze ook te kunnen vertalen. Bij een gebrek aan proteïnen en dus duurzame energie komt al snel, zoals Paolo Coelho in zijn roman ‘Pelgrimstocht naar Santiago’ zo mooi omschrijft ‘de zigeuner of de duivel’ om de hoek kijken. Die etterbak zegt dan gewoon ‘ik kap ermee, ik ga naar huis’. 

Het wandelen zelf geeft een heerlijke rust in mijn hoofd waardoor ik volledig ontspan en geniet van de natuur en de dieren(geluiden) om mij heen, mits ik niet wordt afgeleid door spierpijn of kramp.

Richting het plaatsje Arcade liep het pad al behoorlijk bergopwaarts, om dit vol te kunnen houden halveer ik dan zo’n beetje mijn wandeltempo. Net voor Arcade stond langs de autoweg een dame met enkele tafels vol met lekkers, thee en koffie kannen en kleine Camino souvenirs. Daar heb ik een leuke Jacobsschelp met de plaatsnamen van de Camino Portugues Coastal erop handgeschilderd gekocht. Na zo’n kleine 180 kilometer gelopen te hebben kwam ik eindelijk iemand tegen die had bedacht dat een kraampje opzetten met camino essentials een slim idee zou zijn. 💡

Arcade bleek een leuk plaatsje te zijn waar ik bij een klein supermarktje nog wat blikjes Zero en wat gedroogde pruimen heb gekocht. De apotheek bleek ook open te zijn gelukkig want ik was door mijn voorraad paracetamol heen. Met wat handen en voetenwerk kwamen de apothekersassistente en ik er wel uit. Ze excuseerde zich in het Spaans dat ze geen Engels sprak. No problemo! En wapperde wat met mijn handen om aan te geven dat we er altijd wel uitkomen met wat goede wil, anderhalf woord van elkaars taal en handgebaren. 

Dergelijke Lavandeira’s of wasplaatsen ben ik hier in Galicië in bijna elk dorpje wel tegengekomen. Deze was mooi gerestaureerd en er stond een informatiebord bij met een prachtige oude foto. 

Het was een stuk drukker op de route dan de afgelopen tien dagen, dit komt omdat diverse Camino routes in Redondela bij elkaar komen op weg naar Santiago. Er liepen groepen Spanjaarden, Portugezen, Russen, twee verdwaalde Aziaten (hey die had ik eerder gezien), een handje vol Canadezen en wat Duitsers voor en achter mij. En op een of andere manier maak je snel even contact en loop je daarna weer je eigen Camino. Een ongeschreven regel lijkt het wel. Ieder loopt op zijn eigen tempo en houdt rekening met elkaar. 

De klim was pittig maar minder erg dan ik had verwacht, ook omdat een groot deel van het pad weer uit flinke keien bestond waardoor je vanzelf je tempo moet aanpassen. 

Met de zelfontspanner functie op mijn iPhone heb ik de foto gemaakt van het moment dat ik het hoogste punt had bereikt. Mijn benen hadden er nog steeds zin in en met goede moed aanvaardde ik de afdaling.  

De Ponte Sampiano:

De bewoners van de omgeving zijn erg Camino gezind, je komt dan ook de mooiste creaties tegen.

In Vilaboa kwam ik weer eens een cafeetje tegen annex supermarktje. Ik veroverde een plekje op het drukke terras met allemaal andere Pelgrims en bestelde aan de bar een colaatje en kreeg er een ‘pincho’ er gratis bij. Een pincho is een klein hapje, dat je vaak bij je drankje krijgt.

Op het terras zat een Spaanse of Portugese pelgrim met haar hondje. Zij liepen samen de camino, het hondenkind had haar eigen pelgrimspas, droeg kleurige camino lintjes en een kleine schelp aan haar tuig en was erg op haar baasje gericht. Ik lees af en toe op de FB site van het genootschap dat iemand met zijn of haar hond de camino wilt gaan lopen maar ik was er nog geen eentje tegengekomen. 

Verderop zou de route zich splitsen, je hebt dan de keuze om de laatste 4-5 kilometers langs de autoweg of met een kleine omweg langs een riviertje te lopen. Ik besloot om de alternatieve route langs het riviertje te nemen. De route was prachtig, het snel stromende riviertje en het daar parallel aan lopende pad liep door het bos. De vogels en de krekels kwetterden er vrolijk op los en menig pelgrim zag he geieten van de prachtige natuur. Het is dat ik weet dat het water in het riviertje steenkoud is... het zag er zo verleidelijk uit, zulk mooi helder water. Nee, ik ben er niet ingesprongen maar het scheelde niet veel. 

Net voor Pontevedra en tegen het einde van deze alternatieve route kwam ik op een punt dat ik herkende uit het gisje van Brierly:

Een tunneltje onder het HSL spoor door met een pad van nog geen meter breed. De tunnelwand was nu opgevrolijkt door een graffiti van Smurfin... 

De laatste kilometer naar Pontevedra was echt afzien, mijn rechter kuit vertrok in een kramp. Oprekken hielp niet, dus ben ik even gestopt om te rusten, het been in te smeren en te masseren. Daarna liep ik gelukkig iets makkelijker de stad in. 

Bij Albergue Aloxa informeerde ik of er een bed vrij was voor vannacht. De uitbater vertelde mij dat hij vol zat en wees op een kaart van de stad nog zo’n 5-6 hostels en Albergues aan die ook vol zaten. Ik ben gaan zitten, begon met googelen en startte de Booking app op. Hotel Madrid had nog wel een enigzins betaalbare kamer vrij voor mij gelukkig. Snel via de app gereserveerd en op weg naar het hotel. 

Pontevedra is een leuke, levendige stad. Er blijkt een triathlon gaande te zijn, daarnaast is er nog een straattheater festival en dan is er nog de gebruikelijke stroom pelgrims die onderdak nodig heeft. De receptionist van het hotel vertelde mij in traag spaans-engels dat het hotel ook erg vol zit. Maar goed dat ik de reservering had gedaan. 

Na wat gerust te hebben begon tegen zeven uur mijn maag te knorren. Tijd om eens wat te eten te gaan zoeken. Ik vond een leuk Pasta-Pizza restaurantje waar ik voor een habbekrats een kleine salade, pasta arrabiata en te drinken heb besteld. 

En weet je wat zo mooi is... ik kan weer in bad vanavond 🎉