Dag zes, van Vila Praia d’Âncora naar A Guarda

Eigenlijk had ik op de planning vandaag een traject van 24 km naar Oia, maar gezien het onstuimige weer van vandaag en mijn voet heb ik besloten om dit traject in tweeën te delen. Ik heb er ook gewoon de tijd voor gelukkig. 

Na een karig ontbijt van een banaan, de laatste gedroogde pruimen, een kopje brandnetelthee en een paar blokjes chocolade stapte ik, wederom volledig ingepakt in mijn regenkleding, de deur uit van hostel D’Avenida. Ik had heerlijk geslapen in het onderste stapelbed dat een goed matras had en volledig opgemaakt was. Slapen in een mummieslaapzak en een lakenzak is toch een beetje alsof je een bifiworstje in verpakking bent. 

Aangezien ik door mijn noodrantsoen heen was moest ik op zoek naar een supermarkt. Gelukkig kwam ik aan de rand van Vila Praia d’Âncora een grote Continente supermarkt tegen. Daar heb ik flink ingeslagen en in de  koffiecorner nog een zoet broodje met verse jus genomen. Het waaide flink vandaag en af en toe piepte het zonnetje er tussen de bewolking door. Het eerste stuk liep vlak langs de kust en gaf weer prachtige vergezichten. 

Ik kwam nog langs een molentje, zonder wieken, maar was in goede staat en had blauwe luikjes voor de ramen. Zou het bewoond zijn?

Al snel liep het pad iets meer landinwaarts waardoor ik gelukkig in de luwte van de wind kon lopen. Ik had ondanks de bewolking toch mijn zonnebril moeten opzetten want door de wind liepen de tranen mij over de wangen.

Het leek op het eerste gezicht wel een tijgerbroodje deze paddestoel. Een flink exemplaar en helemaal intact. Verderop kwam ik een kruisbeeld tegen, ik heb er een mooie gladde kiezel erop gelegd. Wellicht zullen nog vele pelgrims mij volgen. 

Tegen een uur of twaalf liep ik Caminha binnen. Daar vond ik een koffiehuisje waar ik even heb kunnen opwarmen met een kannetje thee. Ik kreeg van de uitbaatster nog een lekkere koek bij en een stempel in mijn pelgrimspas. 

Het oude vrouwtje, wat mij een zeer lieve oma leek, vroeg er slechts één euro voor. Ik heb haar iets extra’s gegeven want dat vond ik echt veel te goedkoop. Opvallend is dat je in de dorpjes weinig jongeren en jonge families ziet. Weggetrokken naar de stad of naar andere Europese landen in de hoop om daar een welvarender leven te leiden. Het zijn vaak ouderen die de koffiehuizen runnen en ouderen die ze bezoeken. Je ziet ze zichtbaar genieten als hun zaakje gevuld is met pelgrims. Ondanks dat we elkaars taal niet spreken geven zulke lieve mensen je een warm gevoel van binnen. 

Caminha is een prachtig oud stadje met historische kern. Helaas regende en waaide het waardoor ik bijna geen foto’s heb gemaakt. 

In Caminha heb ik mijn eerste souvenirtje gekocht, een leuke koelkastmagneet in de vorm van een Portugese Galo. 

Inmiddels was ik aangekomen in de buurt van de aanlegplaats van Taxi Mar, een speedboat service die pelgrims over de rivier naar Galicië brengt. De reguliere veerboot zou pas om 17:00 uur gaan. De volgende speedboat om 13:00 uur. Ik had in de supermarkt vanochtend broodjes en chorizo gekocht, die heb ik het het cafeetje bij de aanlegsteiger lekker opgegeten. Uiteraard niet zonder eerst gevraagd en een cola zero besteld te hebben. 

Al snel kwamen er nog vier andere pelgrims binnen die ook naar de overkant wilden. Daar zat een duits stel bij die ik een aantal dagen eerder heb ontmoet. Het was leuk om ze weer te ontmoeten en zij vroegen al snel hoe het met mijn pijnlijke voet ging. Ik vertelde dat ik een goede creme had gekocht en dat die in combinatie met de pijnstillers uitstekend werkt.  Ah! Zei de Duitser,  Flexidor zeker? Jup. Wonderzalf! Hij had deze ook gekocht voor zijn pijnlijke voet. Het andere koppel kwam uit de VS, Seattle, maar zeiden er heel snel achteraan dat ze nu in Londen wonen. Uiteraard kwam het gesprek al snel op Trump en Brexit. 

De speedboat kwam er aan en we werden door de vrouw van het cafe naar de aanlegplaats gebracht. De rugzakken moesten we met de regenhoeskant op de bodem van de boot leggen en die als zitplaats gebruiken. Dicht tegen elkaar aan gezeten begonnen we aan de overtocht. De golfslag was nogal ruig vandaag in de riviermonding. De schipper kreeg zelf het meeste water in zich gezicht maar excuseerde zich toch voor het onstuimige ritje. We hebben gegild van het lachen. Even waanden we ons bootvluchteling te zijn en de Lampedusa grappen volgden al snel. 

En dan sta je ineens in Galicië, Spanje en is het een uur later. 

Galicië is op het eerste gezicht qua natuur niet veel anders dan Noord Portugal. In de tuinen van de huizen staan hier ook sinaasappel en citroenbomen. En elke keer als ik zo’n goed gevulde boom met enorme citroenen zie staan denk ik aan wat voor heerlijke Limoncello je ervan kan maken. En denk dan meteen erachter aan ‘ben ik nou de enige die zo denkt?’

Ook hier liep ik weer door een Eucalyptusbos heuveltje op, heuveltje af in de miezerregen. Uiteraard bleef een glijpartij niet uit, natte bladeren en natte losse kiezelstenen... dat kan nooit goed gaan. Ik zwikte mijn rechter enkel en gleed onderuit. Het is maar goed dat mijn enkel stevig is ingepakt waardoor de schade nihil bleef. Aan het einde van het bospad zag ik dat ik de rand van de plaats A Guarda had bereikt. Het einde voor vandaag was in zicht. Ik liep langs de verkeersweg toen het opeens keihard begon te regenen. Ik dook een hoekje in onder een boom om snel mijn capuchon op te zetten en mijn jas verder dicht te ritsen. Na een minuut of vijf regende het al een stuk minder hard en vervolgde mijn weg. Eenmaal aangekomen in A Guarda heb ik bij een apotheek nieuwe Voltaren tabletjes gekocht. €1,40 voor 40 tabletjes. Ik was verbaasd, de apotheekmedewerkster vertelde mij dat medicijnen in Spanje erg goedkoop zijn....

Op zoek naar een slaapplekje voor vannacht. Ik had de keuze tussen de Albergue of een hotel. Aangezien ik behoefte had aan een middagdutje en dat in een Albergue niet echt haalbaar is heb ik gekozen voor de luxe van een eigen kamer en badkamer. Uiteraard wel in stijl; het is Hotel Convento San Benito geworden. Een voormalig klooster, een museaal hotel. Met een wirwar aan gangetjes. Je moet echt niet te diep in het glaasje gekeken te hebben anders vind je jouw hotelkamer niet meer terug. Van alles en nog wat met het klooster te maken heeft staat hier tentoon gesteld in de gangen of hangt aan de muren. Na de middagslaap van ruim 2,5 uur ben ik toch maar op zoek gegaan naar een restaurant dat niet alleen vis serveert. Een paar deuren verderop heb ik gesmuld van een kalfsschnitzel met patat en een simpele salade.  Ik had niet door dat ik zoveel trek had, wandelen maakt een pelgrim hongerig als een wolf.