Dag vijf, van Viana do Castelo naar Vila Praia de Âncora

Ik heb vannacht heerlijk geslapen in het monnikenklooster, zo goed dat ik pas 8:50 uur wakker werd. Kennelijk had mijn lijf het nodig zullen we maar zeggen. Vlakbij het klooster zat een Pastelleria, een bakkerswinkel annex koffiehuis, waar ik ontbeten heb met een broodje ham en chorizo, een heerlijk zoete verse jus en een potje thee. Iets over tienen vertrok ik op weg naar de Pingo Doce supermarkt die er vlakbij zat. Noem het de Portugese equivalent van de Appie Heijn, daar heb ik mijn noodrantsoen weer aangevuld met nootjes, gedroogde pruimen, een sinaasappel en bananen. Noten of pinda’s en bananen zijn echte energiebommen, als het lijf niet meer wilt stop je even om te gaan zitten en wat te eten.

Al na een half uurtje te hebben gelopen gaf mijn lijf aan dat het ontbijt te eenzijdig was. Het schreeuwde om proteïnen; althans dat is de vertaling die ik maakte van de impuls om er per direct mee te stoppen en naar huis te gaan. En inderdaad, na wat nootjes en een banaan gegeten te hebben kon ik er weer tegen aan.

Al vanaf ik klein was heb ik ontzag voor spoorwegovergangen, het geeft mij de koude rillingen als ik er overheen moet. Nu moest ik volgens de dwingende gele pijlen gewoon het spoor oversteken. Een kwartiertje daarvoor hoorde ik een goederentrein langskomen... 

Onderweg heb ik behoorlijk wat motregen gehad, dat zich afwisselde met droge periodes en volgens het weerbericht zou het zeker nog de hele middag regenen. Even leek het of het zonnetje zich wat langer zou laten zien en ik trok al snel mijn hardshell uit en zette mijn zonnebril op. Dat had ik niet moeten doen want snel daarna begon het weer te regenen.

Ik liep vrij makkelijk richting Carreco, maar ik was ondertussen zo natgeregend en bezweet dat ik blij was dat ik in Carreco eindelijk een koffiehuisje tegen kwam. Daar zaten nog vijf natgeregende pelgrims een beetje op te drogen en koffie te drinken. Onder het genot van een potje thee en een pasteis de nata ben ik de kaart eens gaan bekijken. In dit plaatsje kruisen twee routes zich, de standaard route die goed aangegeven is die het binnenland in gaat en een route die meer de kustlijn volgt. De standaard route maakt een flinke omweg terwijl de kustroute de kortste route lijkt te zijn. Ik was laat begonnen vandaag én er zou nog veel meer regen komen. Langs de kust zou ik zeker een staartje van de regen meepakken maar waarschijnlijk niet zoveel als in het binnenland. 

Ik besloot om de alternatieve route langs de kust te gaan volgen. Het beetje regen dat ik vanmiddag nog heb gehad viel in het niet bij de donkere wolken en de neerslag die ik zag landinwaarts.

Het pad langs de kust was afwisselend boardwalk, verhard en onverhard en gaf pal aan de kust weer prachtige uitzichten. 

De natuur was prachtig en maakte de dag weer goed. Op nog geen 80 meter afstand zag ik een vos het pad oversteken en het veld inspringen. Met grote boogjes sprong hij door het hoge gras richting wat bosjes. Zwaluwen dansten voor mij uit en speelden met de wind. Langs het pad groeiden en bloeiden vele verschillende soorten wilde bloemen. 

Een enorme zwarte naaktslak en zijn kleine vriendje kruisten mijn pad. De grote jongen schrok van mijn hand die het gras opzij duwde om een goede foto te kunnen nemen, hij trok direct zijn antennes in. 

Net voor het eindpunt van vandaag besloot ik mijn sinaasapeltje te gaan eten. Ik had in Vaiana do Castelo een klein Zwitsers zakmes gekocht en die wilde ik ook even uitproberen. Ik zat net lekker te smullen van mijn sinaasappeltje op een stoeprand, begon het opeens keihard te regenen. 💩! Snel de rugzak weer dicht en de regenhoes eroverheen en in een noodvaart het vruchtvlees uit de schil gehapt om snel weer in de benen te komen. Ik liep nog geen vijf minuten en de regen hield weer op.... De laatste anderhalve kilometer liep ik met gemak naar het hostel dat ik eerder die dag had geboekt. Ik wist dat ik laat aan zou komen en mogelijk ook nog in de regen, vandaar dat ik vanuit het koffiehuis in Carecco via de Booking app een slaapplek had geregeld. Ik was nog geen 300 meter verwijderd van het hostel toen een oudere man mij in het Portugees aansprak. Of ik pelgrim was en of ik al een slaapplek had. Mijn backpackersinstinct sloeg direct alarm, hij zou toch niet gaan proberen om mij in een ander hostel te krijgen hè? Vooral vertellen dat je iets hebt, ook als je niks hebt geregeld, is de gouden backpackregel om hosselaars af te schudden. Dus vertelde ik hem dat ik naar hostel D’ Avenida ging waarop hij mij probeerde uit te leggen waar het was. Hij liep een stuk met mij mee en tot mijn verbazing zei hij ineens gedag en wenste mij een Bom Caminho. Ik bedankte hem vriendelijk en grinnikte inwendig. Een man van dik in de 70 die mij in het hostel van zijn familie/zakenpartner/opdrachtgever probeert te hosselen 🤣 hoe kom ik erbij....

Hostel D’Avenida is een aanrader, het heeft een gezellige huiskamer met een fijne bank met uitzicht op zee, goede bedden, een fijne warme douche én een wasmachine met kort programma. Drie deuren verder kan je terecht voor een Pelgrim’s menu. 

Met een beetje mazzel kan ik morgen weer een schone outfit aantrekken. En voor nu, lekker slapen en morgen gezond weer op.