Dag vier, van Marinhas naar Viana do Castelo

Om gisteravond nog iets te eten te regelen bleek nogal een uitdaging te zijn. Het enige ‘restaurant’ dat open was bleek alleen maar een tosti te kunnen serveren. Nou die verdween natuurlijk in mijn holle kies....

Google wist mij te vertellen dat er vlakbij de Albergue een bakkertje open was. Onderweg trof ik meerdere hongerige pelgrims op zoek naar voedsel. Het bakkertje was ook grotendeels door zijn aanbod heen. Ik kocht er twee blikjes cola zero, een pasteis de nata en een bolos de arroz. Zoetigheid... geen diner. Bij de bakker trof ik een Tjechisch pelgrimskoppel die ook in de Albergue verbleven, zij hadden spullen mee om spaghetti met tomatensaus te maken. Ik mocht mee eten, op naar de Albergue dus. Daar hebben we gezellig samen gegeten met nog een jong Pools koppel, onze buikjes waren gevuld. 

Vanochtend regende het, zoals voorspeld, dus hup mijn regenbroek en hardshell aan en de rugzak in zijn regenhoes gestopt. Ik ben net na achten vertrokken na mijn ontbijt van water, banaan, bolo de arroz, de laatste notenreep en pijnstillers. De Zero heb ik later opgedronken 😉

Ik besloot vandaag om niet naar de kust te lopen maar de route landinwaarts te nemen. Ik zou dan door verschillende dorpjes lopen en voldoende koffiehuizen, supermarktjes onderweg vinden én, niet geheel onbelangrijk, langs een apotheek komen. De op één na laatste paracetamol had ik namelijk bij het ontbijt ingenomen dus ik moest nieuwe voorraad inslaan. 

De route via Belinho, Castelo do Neiva en Chafé was prachtig. Het eerste stuk naar en even voorbij  Belinho was voornamelijk kasseienweggetjes en de eerste paar korte klimmetjes dienden zich aan. 

In de verte zag je af en toe nog de kustlijn...

De natuurstenenmuurtjes waarmee de meeste stukken priveterrein zijn afgebakend zijn een biotoop op zich. Er groeit, bloeit en leeft van alles en nog wat of zo’n muur. De vele soorten korstmossen laten zien dat de lucht erg zuiver is. 

Tussendoor heb ik ergens nog lekker geluncht en in een supermarkt mijn noodrantsoen aangevuld. Mijn voet werd weer pijnlijk dus de laatste paracetamol ging er al snel in.

In de buurt van de rio Neiva liep het pad het bos in, het miezerde nog steeds en een vochtig bos is prachtig om te zien en te ruiken. De paden werden ondertussen ook steeds uitdagender. Heuvel op, heuvel af, tussen door en over de enorme rivierkeien heen kronkelde het pad zich verder het bos in. Ergens naast mij in de diepte hoorde ik de Neiva al bruisen, de rivier liet zich goed horen door de kleine watervalletjes en stroomversnellingen. Door het groen was de rivier alleen bijna niet te zien. Het pad was uitdagend voor een kluns als ik. De wandelstokken kwamen weer uitstekend van pas. Sprookjesachtig mooi....

In bossen in de omgeving staan voornamelijk een bepaalde soort bomen die in een constante staat van vervelling lijken te zijn. Ik vraag me nog steeds af wat voor soort deze boom is. Het blad is donkergroen, langwerpig, gladgerand en heeft 1 hoofdnerf. Wie gaat  voor mij de determinatietabel erbij pakken?

Een van de foto’s die mij sterk is bijgebleven toen ik mij aan het oriënteren was voor deze Camino is die van een rivieroversteek over een natuurstenen platte brug. Ik was inmiddels vergeten waar het was en ik hoopte dat ik er ook langs zou komen. Ik was blij verrast om de brug te ontdekken op mijn pad. Nu blijkt dat bij die oversteek van de rio Neiva ook nog eens mijn droomhuis te zijn gebouwd....

Even verderop lag het plaatsje Castelo do Neiva, met bovenop de heuvel een prachtige kerk. Deze kerk was open! En ik kon er een stempel halen voor in mijn pelgrimspaspoort. De kerk heeft een prachtig interieur, rijk versierd met bladgoud en azuleios. 

Voor mama heb ik een aantal elektrische kaarsjes laten branden...

Buiten de kerk ontmoette ik een Canadees pelgrimskoppel met NL roots. De vrouw sprak een paar woorden nederlands en we raakten in gesprek. Over de redenen waarom hun beider ouders uit NL zijn vertrokken om in Canada een nieuw leven op te bouwen. Dat die generatie nooit iets over vroeger heeft verteld en dat het zo bijzonder is hoe veerkrachtig de mens is. Om na de oorlog, in een verwoest land of in het geval van hun ouders in een vreemd land een nieuw bestaan op te bouwen, hoe fascinerend dat is en dat er nog zo weinig over bekend en gepubliceerd is. Het koppel had net daarvoor van een oude Portugese vrouw twee sinaasappels uit haar tuin gekregen. De schil had een aantal schimmelplekjes, maar het vruchtvlees daarentegen was heerlijk zoet en sappig. Never judge a person (a piece of fruit in this case) from the outside....

Even achterom kijken, letterlijk en figuurlijk, dat heb ik gedaan op deze bijzondere plek. 

Vlakbij de kerk staat deze zuil met de kaart van de Camino Portuguese op Azuleios.

Tegen een uur of half twee bereikte ik het plaatsje Chafé, ik was blij verrast om zo snel al hier aan te komen. Verderop heb ik bij de apotheek paracetamol en een pijnstillend smeersel gekocht. De zalf bevat een ingrediënt waarvan ik weet dat die goed helpt tegen de pijn. Indertijd in Laos heb ik een soortgelijke zalf gekregen nadat ik mijn enkelband had gescheurd, in combinatie met pijnstillers werkt dit super. 

In de buurt van Anha liep het pad wederom het bos in, een prachtige route. In een stroompje heb ik even mijn zere voet laten koelen, dat water was steenkoud en ik moest oppassen dat het niet te koud werd. 

Tot net voor de brug naar Viana do Castelo heb ik voornamelijk door het bos gewandeld. Onderbroken door af en toe een kasseienweggetje of een stukje asfalt. Vandaag heb ik de eerste serieuze klimmetjes gehad, waarbij ik merkte dat het trainen in de sportschool afgelopen winter niet voor niets is geweest. Na een klim omhoog weer op een recht stuk pad te komen... ik voel mijn kuitspieren dan bijna juichen. Je loopt dat zo’n stuk lichter zodat je hersteld bent voordat je de volgende heuvel op moet. 

Eenmaal in Viana do Castelo ben ik op aanraden van iemand in de FB groep van het genootschap naar een albergue gegaan dat een oud monnikenklooster blijkt te zijn. De oude monniken runnen de albergue met liefde. Een oud mannetje liep voor mij uit naar mijn kamer met eigen badkamer mét bad! 🎉 Voor een luttel bedrag slaap ik in het stille klooster en heb ik mijn vermoeide lijf kunnen weken in een warm bad.