Tweede dag, van Angeiras naar Agucadoura

Gisteravond na het eten bleek de sleutel van de huishoudster ook niet te passen in het slot van blokhut 511. Omdat ik geen zin had om wéér naar de receptie te lopen met mijn stijve lijf ben ik op onderzoek uit gegaan. De blokhutjes stonden namelijk in willekeurige volgorde verspreid, er was geen nummerieke logica in te vinden. Ik had dus al een donkerbruin vermoeden... Blokhutje 511 bleek nog een zusje te hebben met hetzelfde nummer, die stond 50 meter verderop. Goh, wat een verrassing 🤣

Vanochtend werd ik om 7:00 uur wakker en constateerde dat mijn lijf voldoende was hersteld voor nog een dag wandelen. Een uurtje later toog ik naar de receptie om de sleutel in te leveren en mijn pelgrimspas weer in ontvangst te nemen. Ik heb ze uiteraard niets verteld over het feit dat ik tot twee keer toe bij de verkeerde blokhut stond. Daar mogen ze zelf achter komen. Met goede zin liep ik richting de kust, als klein ontbijt had ik gelukkig de banaan die ik de dag daarvoor had gekocht.  

Rond een uur of tien kwam ik in Vila Chã aan waar een koffiehuisje net was geopend. Daar heb ik een ontbijt gehad bestaande uit een zoet broodje met chocolade en een kannetje kamillethee. Aan de muur hing een grote tv die het journaal liet zien. Met niet mis te verstane beelden begreep ik dat er in Sri Lanka verschillende aanslagen zijn gebeurd op een aantal kerken. De NOS app op mijn iPhone vertelde mij het volledige trieste verhaal. 

Ik was de eerste pelgrim die die ochtend het koffiehuis binnen stapte en na mij volgden er nog een stuk of vier. De uitbaatster had ineens volle bak en ze genoot er met volle teugen van. Ook dit plaatsje had een stel gekleurde vissershuisjes en daar lagen ook weer enorme bergen fuiken, netten, dobbers en ander visserstuig op straat. 

Na de drukte gisteren in Porto en in Matoshinos was het vandaag eindelijk heerlijk rustig op het plankier langs de kust. Het uitzicht tijdens het wandelen was fantastisch, zeker nu het zo heerlijk rustig was. Genieten van de natuur, de frisse zeebries en de toch al felle zon op mijn bol. Mijn pulli ging al vrij snel uit, het was inmiddels al zo’n 17 graden. Prima temperatuur om in mijn T-shirt te lopen. Dat je langs de kust en door het duinlandschap loopt zal je weten ook. Soms kom je stukken plankier tegen dat bedolven is onder het opgewaaide zand. Gisteren had ik een stuk van 200 meter en heb toen wijselijk mijn wandelschoenen uitgedaan. Het bovenmateriaal van de schoenen is een grove mesh, daar gaat het zand goed doorheen om zo op te hopen tegen het Goretex membraam waardoor de schoenen strakker komen te zitten. Het zand er weer uit kloppen is een werkje dat je met geduld moet doen, voorkomen is beter dan....

Vandaag was een deel van het plankier slechts enkele meters met zand ondergewaaid. Daarvoor hoefde ik mijn schoenen niet uit te doen dacht ik. Uiteindelijk bleek het een stuk van circa 1 km te zijn dat op verschillende plekken onder het zand was bedolven. Ik heb dus toch zand uit mijn schoenen staan kloppen.  

Vila do Conde kwam in zicht en het pad boog zich landinwaards. De zon stond nu hoog aan de hemel, tijd om ergens een colaatje te drinken.

Eenmaal dichterbij Vila do Conde, dat een vrij grote badplaats bleek te zijn, kwam ik al snel een cafeetje tegen. Eenmaal binnen bleek er naast de toonbank een vitrine vol met heerlijk ijs te staan. Nou, doe er dan maar een ijsje bij 😊

Vila do Conde is een badplaats met historisch centrum, ik besloot om de route dwars door de stad te nemen in plaats van de kustlijn te volgen. Helaas waren de kerken al gesloten anders had ik die van binnen kunnen bekijken én een stempel kunnen halen voor mijn pelgrimspas. 

Ik liep de hele ochtend in een fijn tempo, zonder een centje pijn. Eenmaal in het centrum van Vila do Conde kreeg ik last van de zijkant van mijn rechtervoet, op de plek waar ik soms kramp heb als ik niet wandel. Overbelasting vermoed ik. Gewoon door blijven ademen, niet verkrampen en bij het eerste de beste bankje de middenvoet even masseren. Een drietal bronzen mannen keken toe zonder een poot uit te steken. Kennelijk hadden ze het te druk met hun emmertje vis. De massage had helaas niet de gewenste uitwerking, even verderop kwam ik op het plein van Vasco de Gama met een prachtige fontein. 💡Het plein was uitgestorven en ik besloot om mijn zere voet te koelen in het frisse water. Puik plan! Het koelen hielp afdoende om weer verder te kunnen. 

In het volgende plaatsje Povoa de Varzim zou ik de doorsteek maken om weer terug naar de kust te lopen. Volgens de kaart komen beide routes daar elkaar bijna tegen waardoor ik vrijwel geen extra kilometers zou hoeven te maken. 

Langs de kust was het voelbaar koeler dan in het binnenland en ik genoot van de frisse bries. Het was nu nog maar iets van 6-7 kilometer naar het eindpunt voor vandaag waar ik afgelopen week al een guesthouse had geboekt. 

Bij een groot aantal huizen zag ik bloemblaadjes en bladgroen voor de deur liggen, vaak vertrapt. Ik vermoed dat dit bij de Portugese Paastraditie hoort. Het is tenslotte Pasen vandaag. 

De bewoners van het huis met bovenstaande poort hebben prachtige rode Camelia’s in de tuin staan, vandaar de rode bloemblaadjes. 

Povoa de Varzim heeft bij de haven een prachtige lange muur met Azuleios staan die de geschiedenis van het plaatsje uitbeeld. Ik heb er een video van gemaakt, om deze te kunnen zien klik je op Video’s in de menubalk. Ik heb nog niet uitgevogeld hoe ik die kan toevoegen aan mijn verhaal. 

De laatste vier kilometer van vandaag waren zwaar, de pijn in mijn voet speelde namelijk weer op en moest regelmatig even rusten. Uiteindelijk heb ik een paar pijnstillers ingenomen met mijn laatste slok water en met behulp van de fijne muziek van het recente album van Remy van Kesteren liep ik de laatste kilometers een stuk makkelijker naar het Guesthouse. 

Het guesthouse is onbemand, ik heb moeten bellen om naar binnen te kunnen. Ik vind het maar een raar fenomeen, een guesthouse zonder aanwezige uitbater. Dit kom je ook vaak tegen bij Airbnb verblijven. Het guesthouse en de slaapzaal is kraakhelder en goed voorzien van de basisbehoeften. Ik ga zo maar eens kijken of er ergens een hapje eten is te halen...